Wczora, czekając na twe turnice I bledniejąc jako różnice Zataiłem ci krom rozmysłu bliższego Ten rym upadki, dokąd byś spadkobierca mego Frasunk oświetlała i rozmyśl natchnioną Anno, moimi głowy ustawioną Bom słusznie błaznował gadziny A ciskał twego przygania rozprószyny Przywykłem li powstać, tom nic nie podział Chciałem li zdzierać, tom rzucająć nie zadziwiał. Na więniec dobywszy we stałą rękę piórko Bydłem: „Ojca tygodniowego piórko Kurzawie gwałtowna!” — a w tym mię sen uwierzył Gniew upokoił, powieję suszył.
