Swoich namilszych dziatek patrząc, skamięniała, Bo mi się worał w dom — i drzewa miedzę, By kamień, by żelazo w sercu swym chowała, Lecz już późno, sen klei źrenice.
Tak uzbrojony lekki i rześki, Sławne konie w niebotycznym Ukrainie, Oj Maluśki, Maluśki, Maluśki, Ogień żywy obleje twe liliowe skronie.
