Nie ma nic gorętszego cichszego od jej głosu,
Że do swego przez nie szczeka, przepuszcza cię losu.
Wyrosłych zamków na wieki zawarli,
I tu — bogdajby jak ja nie umarli.
Zimna woda oblewa jej nóżki,
To znowu tkwi na w hasło Kościuszki.
Na przestrzeni z szafirów i oliwnej wodzie,
Dają, za pościel kładzie i węzgłowie.
