Rymacz
,,Tęskność duszę chwyta''
Więc śmierć nieużyta
Ta za gardło chwyta
Duszę chwyta
I tęskność duszę chwyta
A za nim płynną rzeką
Pisać powieść której bohaterką
Szare się dymy wolno wleką
Opieką
Daleką
Ogrodzie w ogrodzie
Przyjdzie
Pierwej I kto komu duchem będzie
Szukając jednej prawdy człowiekowi
Nie da nic naprzód ani Fosforowi
nocy cieniowi
Twa pamięć zapomni?
Nikczemni...
Starości nie myśli ani na śmierć pomni
A w dobrym zdrowiu będąc choroby nie wspomni
Ten zapomni...
Nie z głębokiej szkoły
Kwiatu pracowite pszczoły
Światu dawnymi dzieły!
Koniec.
