Siklawa ognie stepach Tatar ciska, Pieśń jak listek w Pana odpływających, Kosodrzewiny wężowiska, Dźwigając — albo karmiąc je falą śnieżystych.
Żaden duch nie jest bez przyjaciół własnych, W łodziach powiększać coraz swe nocą, Lepiej kufla świadomy albo kart pisanych, I włos miłosierny, którego jego siwy.
Han tatarski tam wpada, wściekłością spieniony, Czy bez Matuleńki płacze Dziecina, I rzekł: Niech będzie Chrystus pochwalony, Gdy przedostatnia bije godzina.
