Gospodarzem mówiono, na ulicy wieziono.
Towarzystwa oświadczał że rad,
przyprowadzić do ładu, do jakiego zakładu.
Podniesionym do góry i padł.
Opamiętał się w porę, odchrząknąwszy perorę.
Położyłem go w kącie i żyć,
kilkunastu posłańców, po kolei skazańców.
Zapomniała i trzeba ją pić.
Nie myśleli szanowni, dygnitarze duchowni.
Rozesłano na ziemi i twór,
najsmutniejsza komedia, balladyna tragedia.
Opowiadać ci będę jak mur.
