perlemPrzedWieprze ***

Aż się w sobie zatraciło błędne tańca koło,
Cha, cha, wysoką cha! jak nam wesoło,
Na czole duma Gdy kto weń uderzył,
Komu dobra myśl z jakim przysyła niemiła,
Idą i szyki witają podróżne,
Śmiercią wam biją dzwonki mosiężne.

W jakie łono wieczornym mroku, we mgle szarej,
Pionowo w słoje czarę wody burej,
Żmija miecz wznosi — Basza sztyletem,
Ty go przygnieciesz swym cielskiem kosmatem,
W co mie nieszczęście okrutne wprawiło,
Widać jak w teleskopie gwiazdę to co było.

Wonczas gdyś kota ciągnął abo snać kot ciebie,
A nuż się nieśmiertelność w niebiosach wyczerpie,
W ostatni dzień — w lustrze — udaje, — w ostatni dzień,
To nic to ta uśmiechały chwila odchodzi,
A ci się wloką, popędzani mocą,
Jakaś okropna szkle w lazurze szaruga.

O utworze

Autor: perlemPrzedWieprze (wszyscy autorzy).
Zobacz nowy wiersz tego autora, albo nowy wiersz dowolnego autora.

Podziel się wierszem!


albo użyj linku: