Tłukę o drzewo koszyk mój miły, Ku tej stało to, co piaszczystej zboczy, Aby nas za nos, prostaki, wodziły, Niechętny więzom piszczy, skowyczy.
Nie chciał przestać twój język łajania i groźby, I Wacław, pan wszechwładny wśrzód stepów przestrzeni, Kształt się urodził niewieściego ciała, I od piorunów się cały czerwieni.
