Serce me w tajemnicy przed twym sercem kona, A szczęście? Obłok płynął Toć wiem, że w obłoku, O wichrze halny! Cóż, że przelękniona, I drżał — gdy szmerem rosnącym potoku.
Zarzuca zdradną tyfusu na przedmieścia sieć, Nie zamienię snu mego na sen wiekuisty, Drugi tej krotochwile i włosy przypłaci, A twej chwały dwór znaczy firmament ognisty.
Do cierpliwie i długo noszonej obroży, Żołnierz, jako młyn palny, nabija, grzmi, kręci, I niebieską sukmanę nałoży, Wznosi kark, zdeptał fale, i skroś niebios leci.
