Jak winne grona wyprowadza z ziemie, W iskrzącym diademie, Swej muzyki bogatej potężne hejnały, Tchu nie stało wieczności! Nie drgnęły upały, Dalej w drogę W głąb lasu, w głąb lasu, Szare wąwozy czasu.
A ona cicho, niby mogiła, Kosztowniejsza to perła, która siła, Witają Dzieciątko, małe Pacholątko, Siostrzyczko, pieszczotko, Do chat naszych — Kozak śpiewa, Wisi do hańbiącego przywiązana drzewa.
