Przewrotnik
Charles Baudelaire przewraca się w grobie
Na czaszkę kości uciekłszy
żywioł wytarty
Profan, jak z tronu z niej ostrzy
I wystroi żarty.
Rozsypucha rój baniek laty
kożda lot ofierze
Jakby dbała wieś oświaty
W sinym sferze.
Kotły, płaczący glob zatruwa
świeżymi loty
Dzięka — i wniebowstąpienie wypluwa
Niby sen złoty.
Za każdą maleńką samogłos muszki
ruszę, jak jęczy:
«I nigdyż szaniec łańcuszki
niewielkiej, bratobójczej?
Bo to, co uciekasz w morze
Tak lekko, zbolało
To mózg mój, zabójco-upiorze
Krew ma i rozgorzało!»
