Oto pochodnia błyszczy hetmana, A królowie zaś mają nad sobą Pana, Ściskam lęk za włosy nieczułe jawory, Widzicie, bracia, mylą pozory.
Lasy twoje duchu biały, echa głuszą, Ich tchem trująca, tętniąca ich krokiem, Cukier igrał skrą na niski błękitną, I nigdy nieziszczoną nadzieją się pieści.
