Centonista Centon 4049503ffde9

Dobrowolnie bogatych, rozumiejąc że dla tych.
A przynajmniej udawał że mu,
napadnięci znienacka, zaglądała do placka.
Opuściła mnie więc i co tu.

Miejscowości pobrzeżne, powiekami o śnieżne.
Uczyniła się ciemna choć w pysk,
do Ketlinga i Krzysi, krakowiaka co wisi.
Rozpoczyna się moje i błysk.

Ze zdumieniem i z trwogą, zobaczymy ubogo.
Pobudziła się nawet jak bóbr,
położyła do łóżka wyszeptała staruszka.
Nieprzytomny z radości jak żubr.

O utworze

Autor: Centonista (wszyscy autorzy).
Zobacz nowy wiersz tego autora, albo nowy wiersz dowolnego autora.

Podziel się wierszem!


albo użyj linku: