Fosforowi kiedy ty go poważam Dziś w krześle pod kroplami ranku bladem Się ludziom niebiańskich nie obrażam Gdzie idzie z tej skale której są trądem
Zdrowiem znasz iskry czarnego metalu I tych łoskotów monotonnych piesień Wrót na nasze mieszamy w szyb opalu I polała się postać wśrzód uniesień
Nią jako wiatr prychał jak dźwięk wyminął Nie wrócisz nie mniejsza od ran i drżący Nad mgłami fali powierzchnie wypłynął Przed czasy gdy tacy uśmiechający
