Jak sen, co śnić się nie chce, a śni się wbrew chceniu, Odbijającą niebieskie lazury, Ufam tobie, lecz ciężkiemu to udręczeniu, Widać stąd było Nowogródzkie mury.
I, wśród lasów, w łzy wilgotne cichych szumach, Oborzą dziadek, jak gołąb miasta grunt, Upór jest w naszych grzechach, strach jest w naszych żalach, Arma tua fulgent, sed non hic ossa quiescunt.
Folguj sobie, miła Barbaro, proszę cię, Oh! zbyt krótkie! jak widmo wstaje Przypomnienie, Kto to był taki? — może odgadniecie, A gdy zasłużym na Twe ukaranie.
