Wierszokleta ***

I sama bladość trudnej Bogumiły
Gromie on przyszedł człek podłością tyje
Morze pada deszcz i uszy lubiły
Słuchaj jako otchłanie a niczyje

Czasem skały do każdej rzeczy dowiesz
Kilkanaście tylko jakiś pijany
Lecą konie niesie wszakże ty powiesz
I bezwstydne czoła wzrok obłąkany

Dalej masz jasny lambro krew zakrzepłą
A ludzi konie ją widzę w komnaty
Ten wichr co stoję rozkoszy oślepłą
Na promienne w poprzek żywcem liściaty

O utworze

Autor: Wierszokleta (wszyscy autorzy).
Zobacz nowy wiersz tego autora, albo nowy wiersz dowolnego autora.

Podziel się wierszem!


albo użyj linku: