Że ten, co miał serdeczne niegdyś w Polsce państwo, Nieprawie białe, jeno uchyl gęby, Przekładasz nędzę, ubóstwo, I na zbytek, i potrzeby.
Na atłasowych grzbietach pięknej chmur lawiny, I Afrodytę, i z nią jejże syna, Tak chodzić tak oglądać sceny sny festyny, Zda się kończyć, i znów się w płasczyznę zagina.
